Dankbaar zijn, is tegenwoordig een normaal en natuurlijk gegeven voor mij geworden maar dat is pas iets van de afgelopen 10 jaar, van de 46 levensjaren. Tevoren was me dat vreemd want ik voelde me allerminst dankbaar.

Toen ik in 2009 het tweede zware ongeval kreeg, ben ik me serieus gaan afvragen, hoe het mogelijk is dat ik nog leef. En er vrijwel zonder kleerscheuren vanaf ben gekomen. Dankjewel dat ik nog leef! Mijn leven wordt steeds beter en beter.

En daarom heb ik er een vaste gewoonte van gemaakt om dankbaar te zijn, elke dag opnieuw. Ik heb inmiddels stapels schrijfboeken voor dankbaarheid volgeschreven. Voor alles wat los en vast zit en voor alles wat voor mij van belang is, dus ook voor het muntje op straat of de veertig cent korting op mijn ijsje…

Het werkt als magie en je wordt er gegarandeerd gelukkiger van.